WISSEL-WAT? WISSELHART!
De metafoor ‘wisselhart’ komt uit de wereld van de treinen. Een wisselhart, zo leert Wikipedia, is een puntstuk in een spoorwegwissel. Het is het punt waar spoorstaven elkaar kruisen. Deze plaats is door het onderbreken van de spoorrail echter gevoelig voor ontsporingen. En ook slijtage komt op deze plaats veel voor, waardoor het wiel van de trein tegen het puntstuk botst. Het resultaat is een doffe klap die in de trein zelf goed hoorbaar is.
Daar waar de sporen van de opvoeding, van het onderwijs en van de zorg elkaar kruisen en daar waar de trein van de persoonlijke ontwikkeling van jeugdigen overheen rijdt, dáár willen we zijn. Om in eerste instantie te luisteren naar de klap. Om dit geluid goed te ontvangen, te registreren en te leren begrijpen. Pas daarna kan er immers gesmeerd, geschaafd en gebikkeld worden.
De één zal zeggen dat het niet zonder risico is om de spoorweg op te gaan.
De ander dat het zelfs verboden is.
Wij denken dat we jeugdigen en ouders moeten volgen en het wisselhart niet uitsluitend aan overheid, ambtenaren en arbeiders moeten overlaten. Wij bepleiten de moed om naar die plekken te gaan waar donkere gedachten als wolken de zon verduisteren, waar lijden als mist de dingen vervormt, waar wanhoop als donder over de protocollen heen buldert en waar bloed, zweet en tranen neervallen als regendruppels. Op die andere plekken aandacht en liefde geven is meer dan een hart onder de riem steken. Het is het hart zijn en anderen echt zien.
Op die andere plekken het gras zien dat groeit en de wilde bloemen die bloeien. En op die andere plekken anders tuinieren. Dáár een tent opzetten, een kampvuurtje maken, elkaar verhalen vertellen, vergezichten schetsen, liederen zingen en een danspasje wagen.
Het is natuurlijk een beeld, een ideaal, een verhaal, een lied. De volgende halte is de werkelijkheid.
Weten we.
Maar toch.
De trein is vertrokken. De reis begonnen.
Alors on danse!